متن سخنرانی امید به زندگی

تا که سخن از دل و از دلبر است نام خدا زینت هر دفتر است

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود پرمهر من خدمت شما عزیزان. امیدوارم در تمام مراحل زندگیتون، خوب و خوش و تندرست باشید، اگر بخواهم زندگی‌ رو در یک کلمه خلاصه کنم بدون شک چیزی نیست جز امید.

امید به توانستن

امید به برخواستن

امید به رسیدن به مقصد

امید به اوج گرفتن

امید به حل مشکلات

امید به تابیدن نور در اوج سیاهی شب

امید، به ما باور می ده ، امید، به ما شجاعت زندگی کردن می ده و امید به زندگی ما معنی می ده

در این جا یادآوری می‌کنم که امید یکی از بزرگترین نعمت ها و ثروتهایی هست که از روح خداوند در ما نهاده شده تا از همه توانمون بهره ببریم و داستان زندگی‌مون رو اونطور که دوست داریم بنویسیم و بوم نقاشی زندگی‌مون رو اونطور که می‌خواهیم نقاشی کنیم و با شجاعت زندگی کنیم. هیچ‌وقت این ثروت گرانبها رو فراموش نکنیم ، هیچوقت اجازه ندیم شمع امید دلمون خاموش بشه همیشه در کنار کلمۀ امید،کلمۀ خوش بینی مطرح میشه.امید یعنی چشم داشت،توقع داشتن.تعریف اصلی امید،انتظار مثبت برای رسیدن به هدف است.

خوش بینی به معنای انتظار وقوع رویداد ها یا وقایع مثبت در آینده است. این دو تقریبا به یک معنا هستند،ولی یک تفاوت عمده بین این دو وجود دارد که امیدوار بودن، بهتر از این است که صرفا خوش بین باشیم. خوش بینی را گاهی مثبت بینی هم قلمداد میکنند.

روانشناسان مثبت گرا این دو کلمه را خیلی مطرح میکنند. و معمولا میگن :آدم های مثبت گرا،آدم هایی هستند که قسمت پر لیوان را می بینند(خوشی های زندگی را میبینند.)ولی زندگی روی ناخوش هم داره . زندگی پستی و بلندی داره.(خوشی ها و ناخوشی ها توام بایکدیگر هستند)

اگر ما فقط مثبت گرای خوش بین باشیم، فقط نیمۀ پر لیوان را می بینیم و این موضوع، ما را در زندگی دچار مشکل می کند،چون به محض اینکه یک اتفاق ناملایمی یا واقعۀ ناگواری اتفاق می افته، باعث میشه تعادل زندگی مون به هم بخوره دراین مواقع معمولا از خودمون می پرسیم؟

چرااین اتفاق برای من رخ داد؟معمولا علت این موضوع اینه که ما نیمۀ خالی لیوان را ندیده ایم.

زندگی ما انسان ها نیمۀ خالی هم داره.

پس بهتر است واقع بین باشیم. انسان واقع بین، انسانی است که امید داره (انسان امیدوار).

آدم های امیدوار،آدم های واقع بین هستند. هم خوشی ها(نیمۀ پرلیوان) و هم ناخوشی ها(نیمۀ خالی لیوان)رامی بینند.ناخوشی ها،انسان های واقع بین رو به هم نمی زنه و ازتعادل خارج نمی کنه. و این تفاوت بزرگ، بین امید و خوش بینی است.

امید مانند ستونی است که جهان را سرپا نگه می‌دارد. امید، رؤیای انسان بیدار است.

فرقی نمی کند آغازِ هفته باشد یا پایانش

صبح باشد یا شب …

بذرِ امید نه وقت می شناسد ،نه موقعیت

هر وقت بکاری ؛ شبیهِ لوبیایِ سحر آمیز ،

با اولین طلوعِ آفتابِ خواستن ؛ …جوانه می زند

و تا آسمانِ موفقیت و توانستن ، …اوج می گیرد

گاهی فقط یک تغییر در دیدگاه و نظرمان کافیه تا انگیزه بیشتری برای انجام کارهای بزرگ و هدفمان داشته باشیم. یه داستان می گم تا ببینید چطور یک تغییر کوچک در نگاهمان به زندگی و اطراف، و همچنین امید دادن به افراد، تا چه حد زیادی می تونه موثر باشه.

در دوران کودکی، وقتی که هنوز توماس ادیسون در مدرسه درس می‌خوند، یک روز به‌همراه یه نامه ازطرف مدرسه‌ش به خونه اومد. مدرسه تاکید کرده بود که این نامه رو صرفا با حضور اولیا باز کنه. ادیسون نامه رو به مادرش داد و گفت: «مدرسه گفته که این نامه رو حتما به شما بدم.

وقتی که مادر ادیسون نامه رو باز کرد و متن رو خوند، خیلی سریع اشک از چشماش جاری شد. ادیسون از مادرش پرسید که توی نامه چه چیزی نوشته شده و بعد مادرش متن داخل نامه رو اینطور برای پسرش خوند:

پسر شما یه نابغه‌ست. این مدرسه برای آموزش‌دادن به همچین نابغه‌ای، بیش‌از اندازه کوچیک هست و ما به‌اندازه‌ی کافی معلمین خوب برای آموزش به فرزند شما نداریم. لطفا خودتون وظیفه‌ی آموزش به فرزندتون رو به‌عهده بگیرید.

سال‌ها از این ماجرا گذشت و مادر ادیسون از دنیا رفت. تا اون زمان، ادیسون به یکی‌از بزرگترین نابغه‌های عصر خودش تبدیل شده بود و داستان موفقیت خودش رو رقم زده بود؛ اما یه‌روز به‌صورت تصادفی، همون نامه‌ی مدرسه رو توی وسایل بجا مونده از مادرش پیدا کرد و کنجکاو شد که خودش متنِ نامه رو بخونه.

این‌بار ادیسون به‌محض بازکردنِ نامه اشک از چشماش جاری شد؛ اونم برای ساعت‌ها!

توی نامه‌ای که مدرسه برای مادرش ارسال کرده بود، این متن درج شده بود:

پسر شما یک کودن تمام‌عیاره. ما دیگه نمی‌تونیم اجازه بدیم که چنین دانش‌آموزی در مدرسه‌ی ما تحصیل کنه. لطفا خودتون وظیفه‌ی آموزش به فرزندتون رو به‌عهده بگیرین

بعد از اینکه ادیسون ساعت‌ها با متنِ این نامه گریه کرد، این جمله‌ رو داخل دفتر خاطراتش نوشت:

توماس ادیسون، کودنِ خردسالی بود که توسط یک مادرِ قهرمان، به نابغه‌ی قرن تبدیل شد.

ادیسون توی زندگیش سختی‌های زیادی رو تحمل کرد وهرگز امیدش رو از دست نداد و به سخت‌کوشی هم معروف بود. در ۱۲سالگی توی قطار، روزنامه و میوه می‌فروخت و این سخت‌کوشی رو حتی در اختراعات ادیسون هم میشد دید.

وقتی یه روزنامه از ادیسون درباره‌ی ۱۰هزاربار شکستش برای ساخت لامپ سوال پرسید، ادیسون در جواب گفت: «من ۱۰هزاربار شکست نخوردم. من صرفا ۱۰هزار راهکاری رو پیدا کردم که برای رسیدن به هدفم، کارساز نبودن.»

انسان امیدوار که واقع بینه، کسی است که بواسطۀ اهدافی که در زندگی داره، انتظار داره که به آن هدف برسد.چون در کلمۀ امید،کلمۀ انتظار نهفته شده است،فرد انتظاردارد که به اهدافش برسد.پس تعیین نمیکند که حتما اتفاق خوش رخ بده ، ممکن است اتفاق ناخوشی هم رخ بده.آدم واقع بین یا امید وار، براش مهم نیست چه اتفاقی روی میده ،مهم این است که تلاش کنه و به هدف برسه

ناامیدی مطلق اصلا وجودندارد.ناامیدی مطلق مخصوصِ آدم افسرده ی خیلی شدید و بیمار گونه است که به خود هیچ گونه توجهی نمیکند

هر کار کوچکی که میکنید،مطمئن باشید،حتما امید دارید.

ظرفیت انسان برای پذیرش امید، شگفت‌انگیزترین حقیقت زندگی است. امید، برای بشر یک مقصد واضح مشخص می‌کنه و انرژی لازم را برای شروع کردن به او می‌ده

روانشناسان مثبت گرا معتقدند ، امید دارای دو مؤلفه است: اول ازهمه، داشتن اراده برای رسیدن به هدف. آدم های امیدوار، آدم های با عزم و اراده ی بالا هستند و قطعا آدم های امیدوار، اراده را دارند و خود اونها میخوان که مسیری را طی کنند تا به هدف برسند

دومین مؤلفه ، آدم های امیدوار کسانی هستند که دنبال راه های مختلف اند تا جایگزین راه های قبلی کنند که به اهدافشان برسند. بنابراین آدم های خلاّقی هستند و میخواهند مسیرهای تازه را برای رسیدن به اهداف،طی کنند

بنابراین امید رابطۀ مستقیم با افزایش انگیزه داره.

هر چه انگیزه ی ما در زندگی بیشتر باشه، امید ما بیشتر خواهد بود.انسان هایی که در زندگی اهداف مکرر دارند،آدم های امیدوار هستند.

اما، امید رابطۀ معکوس با افسردگی واضطراب داره. آدم هایی که امیدوار هستند،به هیچ عنوان آدم های افسرده ای نیستند.انسان های شاد و فعال و پویا هستند و اضطراب شان پایین است

از امیرالمومنین (ع) پرسیدند: بزرگترین گناه کبیره چیست؟

حضرت نفرمودند بی‌نمازی؛ بی‌حجابی؛ و یا روزه نگرفتن!

فرمودند: مایوس و ناامید شدن از رحمت خداوند

بیایید یک قراری با هم بذاریم ؛ همین جا تصمیم بگیریم و به خودمون قول بدیم که ، امید آخرین چیزی باشه که از دست می‌دهیم ، توجه داشته باشیم ، امید مختص نوابغ یا افراد خاصی نیست.

همه ما چنان چه بخواهیم به راستی زندگی کنیم و در زندگی مان موفق باشیم باید امیدوار باشیم امیدِکودک برای یادگیری، او را در درس و مشق موفق می‌ کند. امیدِ بذر برای رشد کردن، اون رو به دانه و سپس به درختی تناور تبدیل می‌ کنه.

هلن کلر میگه :«هیچ انسانِ بدبینی،نتوانسته ، اسرار ستاره ها را کشف کند،یا با کشتی سرزمین های کشف نشده را کشف کند و یک دریچه ی جدیدی را رو به علم باز کند.

منظور اینه که وقتی ما عینکِ بد بینی نداشته باشیم ویا عینکِ امیدواری بر چشم داشته باشیم، پس ما، خلاقیت داریم و علم را گسترش می دیم.امید در حقیقت،دیدنی نیست.یک مقولۀ انتزاعی است،بنابراین ما اثرات امید را می بینیم.اثرات امید شامل:شادی وشوق،احساس رضایت خاطر از زندگی وخوشبختی است.(و این یک احساس درونی است) امید هیچ وابستگی به داشته ها و نداشته های ما ندارد و امید یک پدیده ی کاملا ذهنی است.و نگاه آن به تداوم زندگی است

ما معمار زندگی خودمون هستیم.ما هنرمند خالق زندگی خودمان هستیم. هر یک از ما با کشف چیزی که ما رو به وجد می‌ آره و با عمل کردن بر اساس تعهدمان به حفظ یک زندگی پرشور، می‌ تونیم از زندگی مون اثر هنری زیبا و بی‌ همتایی بسازیم.

موهبت زندگی برای این به ما عطا شده که اون رو پر‌شور سپری کنیم نه بی‌ انگیزه و باملال

امید، درهای بسته را باز می‌ کنه. امیدواری ما، دیگران را هم به حرکت درمی‌ آره.

کسانی که امید دارند،کیفیت زندگی شان بالاست و هدفمند هستند و در زندگی آرامش دارند ( یعنی درونشان آرام است). آدم امیدوار مانند موج سوار، سوار بر موج است،تعادل خودش رو از دست نمی ده ولی انسان هایی که سطح امیدواری پایینی دارند؛

با یک بحران، تعادل خود شون رو از دست می دهند.

آدم های امیدوار از نظر روانی،غنی هستند واز نظر شخصیتی تعادل دارند. از نظر روانی و جسمی، از سلامتی نسبتا خوبی برخوردار هستند.وقتی دچار سختی می شوند،به راحتی اونو می پذیرند

ترس، در آدم های امیدوار راهی نداره.هرچقدر که شجاعت بیشتری داشته باشیم،امیدِ ما بیشتر خواهد بود، آدم های امیدوار قبول دارند که بین خودشون و رسیدن به اهدافشون،فاصله وجود داره و دقیقا امید این افراد به اون ها کمک میکنه تا این فاصله رو طی کنند و به هدفشان برسند و مسیر های مختلفی را برای خودشون طراحی میکنند

ویژگی های انسان های امیدوار:صبوری،شکیبایی،حسن روابط، قانع بودن، و اینکه در ارتباط برقرار کردن با دیگران دچار مشکل نمی شوند، ،آدم های اثرگذاری هستند منتظر محرک بیرونی نیستند که آن ها را شارژکند،زمانی می توانیم این گونه باشیم که خودمون رو از درون غنی کنیم(از کوزه همان برون تراود که در اوست) . انسان های امیدوار،زنده های واقعی اند. به دیگران روحیه می دهند و فضای اطراف خود شون رو دگرگون می کنند.

از بحران ها استقبال می کنند.در اوج تنگ دستی به خود و دیگران توجه لازم را می کنند.

نکتۀ مهم دیگر اینه که، آدم های امید وار نیز مانند دیگر انسان ها ، زمین می خورند ولی اونها از هر زمین خوردن برای حرکت کردن بعدی استفاده می کنند، تمام دانشمند های بزرگ نیز همین ویژگی رو داشتند و دارند. این گونه افراد در اوج سختی،خستگی ناپذیرند.

امیدواری چه جایگاهی در زندگی ما داره؟

زندگی برای هر فردی در هر جایگاهی که باشه قطعا فراز و نشیب های زیادی خواهد داشت.

در بسیاری از مواقع ممکن است دچار سختی، ناگواری و عدم رشد و موفقیت در زندگی فردی شویم در این لحظات امیدواری مهمترین عاملی است که می توانیم با تکیه کردن به اون به تلاش خودمون ادامه بدیم و با اون جنبه های مثبت زندگی رو ببینیم. باید همیشه در لحظه های سخت زندگی به این نکته توجه کنیم که سختی هم مانند قسمت های دیگر، جزئی از زندگی است و باید آن را بپذیریم. باید بدانیم افراد زیاد دیگری هم وجود دارند که ممکن است مشابه اون رو تجربه کرده باشند. امیدواری یعنی توانایی در دیدن نور و روشنایی پس از هر تاریکی . این جمله به ما معنای امید رو یادآوری می کنه و کاربرد امید در زندگی را به صورت کاملا روشن بیان می کنه.

به این صورت که حتی در تاریک ترین بخش های زندگی می شه امید خود را حفظ و به انتظار اتفاقات خوشی که بعد از هر غم و غصه می آید فکر کرد. از این جمله میشه این گونه برداشت کرد که با وجود قبول کردن مشکلات بازهم می تونیم خوشبختی و نکات مثبت را در زندگی پیدا کنیم و به رشد و موفقیت فردی در زندگی برسیم

منجمین و ستاره شناسان می گن :

در تاریک ترین آسمان ها است که می توان درخشان ترین ستاره رو دید

این نقل قول به ریشه ای علمی اشاره دارد. برای رصد ستاره هایی که میلیون ها سال نوری از زمین فاصله دارند باید از تاریک ترین نقاط به آسمان نگاه کرد. یعنی کسانی که در علم نجوم فعالیت دارن همیشه به نقاطی می رن که اصلا نوری نباشه تا به راحتی بتونن ستاره هایی که در روشنایی دیده نمی شن اونها رو کشف کنن.

باید توجه داشت که امید هم دقیقا مثل اینه ، زمانی که در شرایط سخت و تاریکی قرار گرفته باشیم امید مثل ستاره ی روشنی نظر ما رو به خود جلب خواهد کرد و سرانجام این امید است که خود را به صورت درخشان نشان خواهد داد

چند مورد راهکار برای افزایش سطح امیدواری:

اولین نکته این است که بسیاری از بیماری های جسمی و روحی تعادل امیدواری را برهم می زنند.(به بدنمان توجه داشته باشیم:

ورزش کردن،معاینه توسط پزشک و تغذیۀ صحیح میتونه به این دسته از بیماری ها کمک کنه و باعث پیشگیری اونها بشه.

اگر به سلامتی خودمون توجه نکنیم ،مانع امیدواری میشیم. آدم هایی که زیاد می خوابند، نمی توانند انسان های امیدواری باشند. بودن در فضاهای شاد یا ایجاد فضاهای شاد، باعث میشه برنامه ریزی های قوی تری در زندگی داشته باشیم.

انگیزه دست یافتن به اهداف و موفقیت ها را در خود تقویت کنیم. باور داشته باشیم که ما هم شایستۀ رسیدن به اهداف هستیم. دائما به خود پیام های مثبت بدیم. تصویر ذهنی مثبت و خوشایندی از خودمون داشته باشیم. منتظر نباشیم که دیگران به ما روحیه بِدن،خودمان عامل باشیم . خودمان را با دیگران مقایسه نکنیم.(ما منحصر به فرد هستیم). سعی کنیم با افرادی که تفکر منفی دارند ویا در گذشته زندگی می کنند،تعامل نداشته باشیم

پوزیشن بدنمون رو خمیده نکنیم (شانه های محکم،چهره ی خندان)

خلاقیت های خودمون رو تقویت کنیم. با آدم هایی که نظام ارزشی ندارند تعامل نداشته باشیم.

از باور های نادرست دوری کنیم .

و در آخرجمله گهر باری از مولی علی علیه السلام

حضرت علی(ع)می فرمایند: «صبر و بردباری،افزایش امید را به همراه دارد و قطعا ما را پیروز خواهد کرد.»

هیچ چیز بالاتر از توکل برخدا نیست که سطح امیدواری ما را افزایش دهد.

زندگی قصه عشق است و امید

به چه می اندیشی؟

نگرانی بیجاست،

عشق اینجا و تو اینجا و خدا هم اینجاست،

پای در راه بگذار،

پویا باش

جاده ها منتظرند......

قلبتان آکنده از امید.